Materiały powiazane z książką:
Nie dotykać!
przycisk końca świata
Ostatni kontynent
Tytuł orginalny: The Last Continent, rok wydania: 1998
Autor: Terry Pratchett
Numer książki w cyklu Świat Dysku: 23
Krótko o książce:
Bibliotekarz zachorował.. Aby go uzdrowić magowie potrzebują jego prawdziwego imienia. W tym celu postanawiają odnaleźć jego wieloletniego asystentna - Rincewinda, który przy okazji 'Ciekawych czasów' zaginął gdzieś na kontynencie XXXX. Z wrodzoną gracją trafiają tamm niestety o kilkanaście tysięcy lat za wcześnie. Stając się przyczynkiem do wszystkich kłopotów tej krainy.. Wyjaśnia się przy okazji, jak powstało tak dziwaczne zwierzę, jak Dziobak..Oceń książkę:
Cytaty z książki
Magowie byli ludźmi cywilizowanymi, o wysokiej kulturze i wykształceniu. Kiedy mimowolnie stali się rozbitkami na bezludnej wyspie, natychmiast zrozumieli, że najważniejszą rzeczą jest zrzucenie na kogoś winy.
Dodał(a): Corv
* * *
– Przeszedłeś obok niego – powiedział kangur.
Rincewind obejrzał się. Zwierzak stał na skrawku plaży.
– Nie zauważyłem, kiedy tu wszedłeś – oświadczył. – A jak tu wszedłeś?
– Daj spokój. Muszę ci coś pokazać. Jeśli chcesz, możesz mnie nazywać Skoczek.
– Dlaczego?
– Jesteśmy kumplami, nie? Jestem tu, żeby ci pomagać.
Dodał(a): Kinga
* * *
Właściwie to bardzo wiele stworzeń miało prawie ten sam kształt. Niemal wszystko, co człowiek zobaczył, było mniej więcej skomplikowaną rurą z parą oczu i czworgiem ramion, nóg albo skrzydeł. Jasne, istniały też ryby. I owady. No dobrze, pająki również. I jeszcze parę dziwacznych istot, jak rozgwiazdy albo mięczaki. Mimo wszystko wydawało się, że naturze przy projektowaniu brakło wyobraźni. Gdzie się podziały sześciorękie, sześciookie małpy wirujące jak karuzele wśród liści w dżungli?
No tak, ośmiornice także, ale o to właśnie chodziło – są przecież tylko czymś w rodzaju podwodnych pająków...
Myślak kilka razy odwiedził mniej czy bardziej zaniedbane uniwersyteckie Muzeum Rzeczy Dość Niezwykłych i zauważył rzecz dość niezwykłą: ktokolwiek projektował szkielety stworzeń, miał jeszcze mniej wyobraźni niż ten, który wymyślał powłoki zewnętrzne. Ten drugi przynajmniej próbował czasem jakichś eksperymentów w dziedzinie cętków, wełny czy pasków, ale budowniczy kości zwykle wtykał po prostu czaszkę nad klatką piersiową z żebrami, trochę dalej wciskał miednicę, przyczepiał ręce i nogi, po czym na resztę dnia miał wolne. Niektóre żebra były dłuższe, niektóre nogi krótsze, niektóre ręce stawały się skrzydłami, ale wszystko opierało się na jednej konstrukcji, jednym modelu rozciąganym albo ściskanym, żeby pasował wszystkim.
Dodał(a): Corv
* * *