Materiały powiazane z książką:
- Wywiad z autorami Sekarów
- Sekary - nowa gra ukaże się we Wrześniu
- Terry Pratchett o
- Dodruk koszulek i inne drobiazgi!
- Żarty graficzne Kidby'ego
- Nagroda BAFTA dla Pratchetta
- Dodruk koszulek i kubki!
- Semafory inne niż myślisz
- Film - Piekło Pocztowe
- Magiczne znaczki Królewskiej Poczty
- Going Postal - drugi trailer z filmu
- Piekło Pocztowe - Recenzja
- Going Postal - trailer
- Piekło pocztowe na małym ekranie
- Piekło pocztowe!
Piekło Pocztowe
Tytuł orginalny: Going Postal, rok wydania: 2004
Autor: Terry Pratchett
Numer książki w cyklu Świat Dysku: 33
Krótko o książce:
Moist von Lipwig to artysta oszustwa. A także hochsztapler i człowiek, który musi dokonać życiowego wyboru: zostanie powieszony albo postawi na nogi konające usługi pocztowe w Ankh-Morpork. To trudna decyzja. Musi dopilnować, by przesyłki docierały na miejsce, choćby na przeszkodzie stanęły im deszcz, grad, śnieg, psy, Przyjazne i Dobroczynne Stowarzyszenie Pracowników Pocztowych, zły prezes zarządu kompanii semaforowej Wielkiego Pnia oraz nocny zabójca. Randka z Adorą Belle Dearheart też byłaby miła.Oceń książkę:
Cytaty z książki
To, co teraz kłuje cię w stopę, to czterocalowy obcas szpilek „Piękna Lukrecja” od Mitzy, najgroźniejsze obuwie świata. Licząc w funtach na cal kwadratowy, to jakby być zdeptanym przez bardzo spiczastego słonia.
Dodał(a): Corv
* * *
W gołębniku było dość ciasno, choć nie dopuszczano tu gołębi. Ale zawsze znajdzie się taki gołąb, który przegryzie drucianą siatkę – i teraz właśnie obserwował ich z kąta obłąkanymi małymi oczkami; jego geny pamiętały czas, kiedy był ogromnym gadem i tych synów małp mógł załatwić jednym kłapnięciem paszczy.
Dodał(a): Corv
* * *
Dozorcy odebrali mu mapę, naturalnie, prawdopodobnie wtedy, kiedy zajmował się byciem martwym. To była dobra mapa i
studiując ją, pan Wilkinson i jego koledzy wiele się dowiedzą o szyfrowaniu, geografii i zdradzieckiej kartografii. Nie znajdą na niej lokalizacji około 150 tysięcy dolarów w rozmaitych walutach, ponieważ mapa była całkowitą i wyrafinowaną fikcją. Jednakże Moista ogarniało przyjemne ciepło na myśl o tym, że na pewien czas posiądą oni największy ze wszystkich skarbów, jakim jest Nadzieja. Jego zdaniem każdy, kto nie potrafi normalnie zapamiętać, gdzie ukrył takie wielkie skarby, zasługuje na ich utratę.
Dodał(a): Corv
* * *